Odranije se znalo za uveliko curenje metana s otapanjem permafrosta u Sibiru, ali nikad na polarnom kontinentu. Zbog budućnosti života na Zemlji i čovječanstva, naučnici su zgroženi otkrićem
Objavljeno je istraživanje troje naučnika u časopisu „Rojal sosajeti“ koje otkriva ne samo prvo poznato veliko curenje metana na Antarktiku, nego i to tamo da godinama od početka curenja oko izvora metana na morskom dnu nema bakterija koje bi taj metan proždirale i sprečavale njegov odlazak u atmosferu.
„Taj nedostatak konzumacije metana (od bakterija) najvažnije je otkriće. To nije dobra vijest. Mikrobima je trebalo više od pet godina da se uopšte tamo pojave, a čak i tad metan je nastavio rapidno da curi s dna“, komentarisao je za „Gardijan“ Endru Turber sa Univerziteta države Oregon koji je radio na istraživanju.
Curenje metana s morskog dna u vodama oko Antarktike, navodi se u istraživanju, ronioci su prvi put uočili još 2011, pukom slučajnošću.
Na isto mesto u Rosovom moru uspjeli su da se vrate tek posle pet godina kako bi mjesto curenja detaljno proučili. A potom je sledio laboratorijski deo posla.
Curenje metana dio prirodnih ciklusa
Tu na red dolazi i najdramatičniji dio otkrića. Curenje metana s dna mora, prvo kroz morske vode prema površini, a onda dalje u atmosferu, dio je prirodnih ciklusa. Takvi ispadi povremeno se događaju i usljed bušenja podmorja u potrazi za naftom i plinom, na primjer u Sjevernom moru, što ponekad doseže razmere katastrofe.
Međutim, prirodna zaštita u tim slučajevima su hemosintetske bakterije koje energiju za svoj život crpe iz molekula metana. Ovde se dogodilo to. Naučnici u svom opisu istraživanja navode da je i pet godina od otkrića oko izvora curenja pronađeno da od svih mikroorganizama, na one koji konzumiraju metan, praktično ga jedu, otpada samo 4 posto od svih populacija mikroba.
„Zajednica mikroba nije se razvila dovoljno da stvori dovoljan filter kako bi se spriječilo curenje metana iz sedimenta“, stoji u rezultatima istraživanja.
Kao razlozi za to navodi se vrlo niska temperatura mora i visoke koncentracije sulfata. Razlozi za curenje metana najverovatnije nisu posljedice već postojećeg globalnog zagrijavanja. Koliko god je dramatična vijest o novom velikom curenju metana kao još jednog velikog ubrzivača klimatskih promena, bitno je znati da ovaj incident ne spada u spiralu samogenerišućih klimatskih promena.
Koliko je metan opasan po prirodu, odnosno po klimatske promjene, pokazuju ilustracije američkih EPA-e i EDF-a. Prema njihovim podacima, emisije stakleničkih gasova, u ekvivalentima CO, 2018. godine bile su takve da se 81 posto odnosilo na CO. Ostalo otpadana metan 10 posto, zatim 7 posto na azotove okside i 3 posto na gasove na bazi fluora.
Izbjeći zagrijavanje preko 2 stepena
Metan u atmosferi ne ostaje tako dugo kao CO. Međutim, u prvih 20 godina atmosferu zagrijeva čak 84 puta snažnije nego CO. Metan dolazi u atmosferu iz prirodnih i vještačkih izvora. Međutim. on se u svim slučajevima, osim jednog, odnosi na procese oko nafte, gasa i ugljenika. Onaj jedan slučaj odnosi se na stočarstvo, odnosno na probavne gasove koje ispuštaju životinje koje čovek masovno uzgaja u mesnoj industriji.
Prije nekoliko godina 16 istraživanja dovelo je do zaključka da metan iz čovjekovog svijeta ili onoga što je čovjek prouzrokovao, curi u atmosferu čak 60 posto gore nego što se mislilo.
Riječ je o velikoj razlici po sudbinu svijeta. Od Klimatske konferencije u Parizu postalo je jasno da je prag izbjegavanja najgorih posljedica po čovječanstvo i prirodu zagrijevanje od 1,5 stepena. Sljedeći prag je 2 stepena.
Preko 2 stepena, smatra se, klimatske promjene širom svijeta više se ne bi mogle zaustaviti, bivale bi sve gore i dovele do višestruko gorih zagrijevanja i kataklizme.
