Stručnjaci Instituta industrijskih nauka Univerziteta u Tokiju saopštili su da su izradili robotski prst pokriven ljudskom kožom, koju su osposobili na njemu samom. To je bitan korak ka proizvodnji uvjerljivih prostetičkih naprava sa integrisanim ljudskim tkivom, a dalje u budućnosti i hibridnih entiteta koji se sastoje od žive i nežive materije.
Saopštenje s najuglednijeg japanskog univerziteta o tome da je konstruisan prvi robotski prst sa pravom ljudskom kožom prenijelo je mnogo medija u svijetu ranije tokom ovog mjeseca, ali često u skraćenoj verziji, bez pravog razumijevanja za njegov smisao.
Zaposleni u novinskim agencijama, naime, zabilježili su činjenicu da su metalni i plastični kosturi robota do sada prekrivani silikonskom kožom, te da je novitet u tome što je ovdje riječ o ljudskoj koži, koja može da se obnavlja i zarasta, što je tehnološki napredak u smislu da će zahvaljujući njoj biti izbjegnut problem koji „muči“ androide – cijepanje silikonske kože koje zahtijeva često krpljenje.
Ne samo to, pisali su pojedini mediji, već bi tehnike produkovanja ćelija ljudske kože koje razvila laboratorija profesora Šođi Takeućija mogla da olakša i transplantaciju kože kod ljudi koji su pretrpjeli opekotine.
Neki strani mediji, međutim, odlučili su se da u potpunosti ignorišu tu vijest iz dalekoistočne carevine, moguće stoga što se im se postignuće japanskih stručnjaka činilo bizarnim, ili stoga što je fotografija famoznog robotskog prsta djelovala neugledno.
Sjećate se filma Robokap?
To je nesumnjivo greška, jer je robotski prst prekriven ljudskom kožom koja je uzgojena na samom postolju koje funkcioniše kao kost (a ne odvojeno) i može da se sama obnavlja, iako se laički gledano čini sitnicom, zapravo nije mali korak ka integraciji ljudskog tkiva s neorganskom materijom – korak ka stvaranju hibrida između čovjeka i mašine (robota), kakav je, recimo, bio kiborg Robokap, junak istoimenog naučnofantastičnog filma režisera Pola Verhofena.
Jer, u medijskim izvještajima o robotskom prstu s ljudskom kožom izostala je činjenica da je isti istraživački tim 2018. godine uspio da konstruiše jednostavnog minijaturnog robota u obliku prsta koji podiže i spušta predmete zahvaljujući pravom organskom mišiću nakalemljenom na njegov plastični kostur, odnosno, činjenica da se već neko vrijeme ozbiljno radi na tome da se sa neorganskom materijom integriše ne samo koža, već i mišići.
Japanski stručnjaci su tada primijenili novu tehnologiju kultivisanja mišićnih ćelija zahvaljujući kojoj su u znatnoj mjeri riješeni problemi nedostatka snage i brzog odumiranja mišića pričvršćenih za plastiku koji su do tada postojali.
Hrabro u budućnost
Tehnički izazovi za puno integrisanje ljudskog tkiva s neorganskom materijom, odnosno, mašinskim i električnim sklopovima, međutim, i dalje su ogromni, pa je proizvodnja kiborga kakvi se mogu vidjeti na bioskopskim platnima još uvijek daleko.
Na primjer, kada je u pitanju dalji razvoj tehnologije za integraciju kože s neorganskom materijom, japanskom istraživačkom timu predstoji rad na tome kako obezbijediti dotok krvi ćelijama kože koje su odgajili na neorganskom kosturu i kako među njih unijeti znojne žlijezde i folikule dlake da bi se stvorilo tkivo koje je u potpunosti identično ljudskom.
No, zahvaljujući prodorima koje su postigli profesor Takeući i njegove kolege iz Odjeljenja za mehaničke i biofunkcionalne sisteme Instituta industrijskih nauka, koji zajedno vrše istraživanje u oblasti biorobotike (polja koje spaja kibernetiku i bioinženjering), za početak se može očekivati izrada protetičkih naprava uvjerljivog izgleda, sa ljudskom kožom i mišićima.
Inače, precizno rečeno, u biorobotici se za ono što nastoje da razviju profesor Takeući i njegove kolege preferira izraz „biohibridni robot“, a ne „kiborg“, jer ovaj drugi obično sugeriše da je riječ o nadomještanju funkcija ljudskog organizma pomoću mašinskih i elektronskih komponenti, dok „biohibridni robot“, obrnuto, podrazumijeva da živo tkivo nadopunjuje ili pruža određenu prednost neorganskim sklopovima koju oni sami po sebi nemaju.
Konkretno, prava organska koža i mišići osjetno su fleksibilniji od vještačke silikonske kože i metalnih i plastičnih komponenti koje tvore skelet u robota. Oni su takođe mekši, pa su, u slučaju da humanoidni robot (android) dođe u sudar sa ljudima, posljedice po ove druge blaže.
(RTS)
