Dva američka naučnika kažu da možda imaju odgovor zašto do sada nisu otkriveni vanzemaljci u svemiru
Zašto čovječanstvo nikada (zvanično i potvrđeno) nisu posjetili vanzemaljci i zašto nikako nisu otkriveni i znaci inteligentne vanzemaljske rase u svemiru? Ovo pitanje decenijama je zbunjivalo naučnike, ali dvojica naučnika su sada došla do mogućeg i uznemirujućeg objašnjenja – napredne civilizacije mogu biti osuđene na stagnaciju ili smrt prije nego što dobiju šansu.
Nova hipoteza sugeriše da kako svemirske civilizacije rastu i tehnološki se razvijaju, one na kraju dostižu kriznu tačku u kojoj inovacije više ne prate potražnju za energijom. Ono što slijedi je kolaps. Jedina alternativa je da se odbaci model „nemilosrdnog rasta“ u korist održavanja ravnoteže, ali po cijenu civilizacijske sposobnosti da se širi svemirom, kažu astrobiolozi Majkl Vong sa Karnegi instituta za nauku i Stjuart Bartlet sa Kalifornijskog instituta za tehnologiju.
Njihov rad, objavljen 4. maja u časopisu Royal Society Open Science, pokušava da pronađe rešenje za Fermijev paradoks. Prema mišljenju dobitnika Nobelove nagrade fizičara Enrika Fermija, paradoks skreće pažnju na kontradiktornost između prostranstva i starosti univerzuma (dvije stvari koje sugerišu da bi univerzum trebalo da bude pun naprednog vanzemaljskog života) i nedostatak dokaza da vanzemaljci postoje bilo gdje na vidiku. Pa gde su onda svi?
Vong i Bratlet misle da imaju odgovor
Civilizacije se ili urušavaju iz sagorijevanja, ili se prebacuju na davanje prioriteta homeostazi, stanju u kojem kosmička ekspanzija više nije cilj, zbog čega ih je teško otkriti sa distance. Kakav god da bude ishod, to bi bilo u skladu sa uočenim odsustvom civilizacija širom galaksije, pišu dva astrobiologa u novoj studiji.
Do svoje hipoteze došli su istražujući studije o „superlinearnom“ rastu gradova. Ove studije sugerišu da se gradovi povećavaju u veličini i potrošnji energije eksponencijalnom brzinom kako njihova populacija raste. To neizbježno dovodi do kriznih tačaka ili singulariteta, koje uzrokuje brz pad rasta, praćen još naglim kolapsom koji bi mogao dovesti do kraja civilizacija.
„Pretpostavljamo da će se, kada planetarna civilizacija jednom uđe u stanje koje se može opisati kao virtuelno povezan globalni grad, suočiti sa ‘asimptotičkim sagorijevanjem’, ekstremnom krizom u kojoj vremenski interval singularnosti postaje manji od vremenskog talasa inovacija“, objašnjavaju Vong i Bartlett.
Inteligentni, ali ne i mudri
Ove civilizacije, koje su blizu kolapsa, čovječanstvo bi najlakše otkrilo, sugerišu dva američka naučnika, jer bi raspršile velike količine energije na divlje neodrživ način.
Ovo predstavlja mogućnost da dobar dio početnih otkrića vanzemaljskog života od strane čovječanstva može biti inteligentna, iako još ne mudra vrsta, pišu oni.
Da bi spriječile svoj pad, civilizacije bi mogle da dožive „homeostatsko buđenje“, pomjerajući svoju proizvodnju sa neograničenog rasta kroz zvijezde, na onu koja favorizuje društveno blagostanje, održiv i pravičan razvoj i harmoniju sa njihovom okolinom, predlažu Vong i Bartlet. Iako takve civilizacije možda neće u potpunosti odustati od istraživanja svemira, one se ne bi proširile u dovoljno velikom obimu da bi ostvarile vjerovatan kontakt sa Zemljom.
Istraživači ukazuju na nekoliko „mini buđenja“ čovečanstva koja su se bavila globalnim krizama na Zemlji, kao što je smanjenje globalnih zaliha nuklearnog oružja sa 70.000 bojevih glava na ispod 14.000; zaustavljanje nekada rastuće rupe u ozonskom omotaču Zemlje zabranom emisije hlorofluorougljenika; i Međunarodni moratorijum za kitolov iz 1982. godine.
Hipoteza za diskusiju i buduća istraživanja
Naučnici ističu, međutim, da je njihova sugestija samo hipoteza, preuzeta iz poštovanja zakona koji, izgleda, upravljaju životom na Zemlji, a osmišljena je da izazove debatu, introspekciju i budući rad.
Njihov prijedlog pridružuje se mnoštvu drugih naučnih i popularnih sugestija o tome zašto nikada nismo uspostavili direktan kontakt sa nebeskim posjetiocima. Ovo uključuje niz praktičnih izazova koje postavlja međuzvjezdano putovanje; da vanzemaljci možda posećuju u tajnosti; ili da su vanzemaljci prerano stigli na Zemlju (ili su se ljudi prerano pojavili) u životu univerzuma radi direktnog kontakta.
Druga hipoteza, objavljena 4. aprila u „The Astrophysics Journal“, sugeriše da veličina samog univerzuma znači da bi moglo da prođe 400.000 godina da signal koji šalje jedna napredna vrsta primi druga. To je mnogo duži period od kratkog vremena u kojem su ljudi do sada osluškivali zvjezdano nebo.
